What next?

           Witajcie Miśki :) Dzisiejszy post pojawia się na prośbę mojej kuzynki i jest dedykowany wszystkim osobom, które męczą się z pytaniem "Co mam robić po liceum?" oraz "Jakie studia wybrać?". Nie jest to prosta kwestia, którą można rozwiązać jedną, dwiema poradami. Mimo to mam nadzieję, że uda mi się w jakiś sposób takim ludzikom pomóc :)

           Zacznę może od pytania drugiego. Odniosę się do kilku osób z mojego otoczenia. Często w rozmowach przewija się temat studiów. Niejednokrotnie słyszę od znajomych, że zazdroszczą mi jasno określonego kierunku studiów i tego, że wiem, co chcę robić w życiu. Sami mówią, iż nie mają pojęcia, jaki kierunek wybrać, czasem nawet mieli wątpliwości, czy wybrali dobre przedmioty rozszerzone na maturę. Najczęściej jednak stawiali na "późniejsze decyzje", brzmiące mniej więcej tak: "Będę myśleć o studiach, jak zobaczę wyniki z matury". Dużo myślałam nad tym, jak im doradzić, co powiedzieć. Nie miałam pomysłu. No bo, co można doradzić, kiedy to jest życie nie moje, ale tej osoby? 

           Jednak zobowiązałam się do rozwiązania tego problemu w tym poście. Zapewne nie będą to jakieś wyszukane rady, powtarzają się często w internecie i w życiu. Ale co mi tam :) 

           Zastanawiając się nad kierunkiem studiów, zadajcie sobie najpierw pytanie: "Co lubię?". Wypiszcie na kartce wszystkie Wasze zainteresowania, wszystkie rzeczy, które robicie i wywołują uśmiech na Waszej twarzy. Dodajcie do tego przedmioty, które dobrze idą Wam w szkole, albo takie, co do których macie pewność, że dacie radę wyuczyć się tak, aby wysoko zdać maturę. 

           Kiedy macie już zainteresowania , usiądźcie nad kartką i pomyślcie, jakie kierunki w tym się zawierają. Włączcie internet, poczytajcie ich charakterystykę, zorientujcie się, co oferuje Wam dana uczelnia. Odradzam wybieranie studiów pod wpływem tego, co jest modne i co jest dochodowe. Będziecie się męczyć nie tylko przez lata nauki, ale także w pracy. Lepiej jest pracować w zawodzie, który kochacie i sprawia przyjemność :)

           Nie wiem, co jeszcze mogę tu dodać, bo tak jak mówiłam, to całkowicie zależy od Was. A nie. Jeszcze mam jedną radę. Nawiązuje ona do mojego ostatniego środowego posta. Porady innych. Zapytajcie znajomych, rodzinę, osoby, które bardzo dobrze Was znają, w jakim zawodzie Was widzą. <Wybaczcie mi powtórzenia, ale nie mam pojęcia jak zastąpić to nieszczęsne słowo "Was"> Ale uwaga! Poproście o poradę, ale nie pozwólcie, żeby zaszło to za daleko. Nie dajcie wchodzić sobie na głowę i wymuszać kierunku studiów. Może mały przykład: Rodzice są lekarzami, ba! cała rodzina to lekarze i wywierają presję na biednym maturzyście: "Co innego możesz wybrać, jak nie medycynę?". Ale ten maturzysta pragnie zostać reżyserem. I teraz, pytanie: Co zrobi rodzina? Pierwsza myśl jaka się nasuwa, to wydziedziczenie! brak pomocy! hańba dla rodziny! dyshonor dla rodzinnej tradycji! Efekt? Maturzysta idzie na medycynę mimo tego, że tego nie chce. Ponadto, pierwsza wizyta w prosektorium kończy się omdleniem. No ludzie . . . Przed tym Was przestrzegam. Nie pozwólcie narzucić sobie swojej przyszłości. Chyba nie muszę nic więcej w tym przypadku dodawać.

           Przejdźmy teraz do pytania pierwszego. Po liceum pierwszą rzeczą, która nasuwa się na myśl, to studia. I owszem, to chyba najlepszy wybór. Nie porzucacie wypracowanego trybu nauki, nie czujecie się, jakbyście trafili do innego universum. Choć moment . . . Tak czuje się każdy student, więc co ja gadam . . . Otóż chodzi mi o to, że macie już we krwi uczenie się non stop. Przez maturę. Z tego co wiem, to na studiach jest tego jeszcze więcej. I mówią, że to, czego nauczyliście się w liceum, to kłamstwo. Yup, yup. True. Wyobraźcie sobie teraz, że po zrobieniu sobie wolnego spada Wam na głowę kilka razy więcej nauki, niż było do tej pory. Przerażające, prawda?

           Ale, ale . . . To co napisałam wyżej nie znaczy, że potępiam pomysł tzw. "gap year". Bo tak nie jest. Według mnie, to również jest dobra droga, ale nie dla każdego. Ja osobiście nie mogłabym sobie zrobić roku wolnego. Z prostej przyczyny. Nie dałabym rady wdrożyć się z powrotem w naukę. Przynajmniej na ten moment tak uważam, może coś po maturze mi się odmieni. Dlatego, jeżeli ktoś jest pewien swojego charakteru i chce przepracować ten rok, aby mieć zaplecze na studia i samodzielne życie, to jest to dla niego najlepsza droga. Tak sądzę.

           Słyszałam jeszcze o innej opcji. Może ktoś też. Nazywa się "AuPair" Polega to na tym, że delikwent  <wybaczcie słowo> jedzie za granicę na rok opiekować się dziećmi. Ma zapewnione wyżywienie, zakwaterowanie, nawet jakieś kursy. Ponadto dostaje tygodniowe kieszonkowe, które wynosi średnio koło 200-300 dolarów. Jego pracą zaś jest opieka nad dziećmi, kiedy rodziców nie ma w domu. Jeżeli trafi na super rodzinę, jest traktowany jak jej członek, jak kolejne dziecko. Jeżeli ma pecha, to najczęściej po miesiącu wraca do domu. Niestety wszystko to kosztuje dosyć duże pieniądze, bo za przelot, wizę, ubezpieczenia i te inne sprawy trzeba zapłacić nawet 6tys. złoty. Czy warto? Nie wiem. Na pewno trzeba mieć podejście do dzieci, a już na pewno trzeba je lubić. Sama nigdy nie miałam do czynienia z takim programem albo osobą, która czegoś takiego się podjęła. Jednak chyba to nie jest dla mnie.

           Mam nadzieję, że w jakiś sposób komuś rozjaśniłam, co można wybrać. Nie chciałam dawać tu konkretnych rad, bo tak się nie da. Nie znam Was tak dobrze, a szkoda ;) Piszcie w komentarzach Wasze odczucia dotyczące posta oraz pomysły na pytania w pierwszym akapicie.

           Do "Niedzielnego Tygodnika" <choć nadal liczę, że pomożecie mi rozwiązać dylemat z poprzedniej notki>, a dzisiaj żegnam Was dwoma sentencjami, ponieważ obie spodobały mi się tak bardzo, że nie potrafiłam wybrać jednej ^^

Sentencje na dziś: