Kryzys

  Witajcie. Dzisiejszy post pisany jest pod wpływem impulsu, bez żadnego przygotowania. Po prostu czuję, że muszę się wygadać i puścić to w tzw. "eter".


  Znacie to uczucie, kiedy macie pasję, która jest ważną częścią Waszego życia i za każdym razem sprawia Wam ogromną radość? Nieważne, czy w dobry, czy kiepski dzień. Wywołuje uśmiech na twarzy i pozostawia z uczuciem błogiej satysfakcji. Myślę, że nie jest to Wam obce.

  Jak pewnie wiecie z poprzednich postów, mam taką właśnie pasję. Jeździectwo. Mimo że z długimi przerwami kontakt z końmi mam od momentu, kiedy byłam jeszcze malutkim dzieckiem. Z czasem uczyłam się więcej i doskonalałam swoje umiejętności. Jestem (a może byłam) na etapie niskich skoków, terenów i lekkiej pracy z ziemi. Zawsze każdemu powtarzałam, jak cudowny jest kontakt z końmi i jaką miłością darzę te zwierzęta i dyscyplinę sportową.

  Teraz nagle coś prysło. Jeszcze na obozie w wakacje było cudownie, rozpierała mnie duma jak dobrze sobie radziłam, mimo że nie należę do zaawansowanych. Po wakacjach zaczęłam jeździć od marca na wf. Śmiało mogę określić to jako katastrofę. Przestałam odczuwać to charakterystyczne podniecenie, które odczuwałam, kiedy jechałam na konie. Zamiast tego ogarnia mnie stres, niechęć i pragnienie powrotu do domu. Zaczęłam także nabierać bardzo dziwnego i niepokojącego uczucia, że powoli czuję lęk przed końmi i przed jazdą.

  W trakcie zajęć ledwo wypycham konia do kłusa, a w połowie czasu ląduję na środku ujeżdżalni, nie mogąc wrócić na ścieżkę. Im mocniej się staram, żeby szło mi lepiej i żeby konie mnie słuchały, tym gorzej. Jeszcze bardziej frustrujące jest to, że początkującym, którzy na końskim grzbiecie siedzą po raz pierwszy idzie znacznie, znacznie lepiej. Wiem, jaki jest największy błąd, ktory popełniam. Do tej pory jeździłam na koniach bardzo twardych na pysku, czyli takich potrzebujących mocnych sygnałów na wodzy. Tutaj, gdzie jeżdżę są konie mięciutkie. Lekki sygnał wystarczy, żeby się posłuchały. Jednak z moimi obecnymi "lękami" mam odruch podciągania wodzy do góry, w efekcie dezorientując zwierzę. Do tego ciężko pracuje mi się nogami. Przez to konie przestają mnie słuchać, ja się wkurzam i jednocześnie mam ochotę się, gdzieś schować, żeby nie kompromitować się bardziej.

  Normalnie nie miałabym trudności, żeby się przestawić albo radzić sobie lepiej, ale nie teraz. Nie wiem, czy to jakiś kryzys jeździecki, permanenty lub nie, czy to ze mną jest coś nie tak, czy może wina pogody, która w okolicach Krakowa akurat w dzień wf była do dupy (przepraszam za wyrażenie). Zaczyna mnie to bardziej smucić i załamywać niż denerwować, bo zostało już niewiele czasu do zakończenia pierwszefo roku, a ja nawet nie tyle co stoję w miejscu, ile zaczynam się cofać.

  Jeżeli ktoś z Was miał taki problem lub teraz również z czymś takim się boryka, piszcie. I napiszcie także jak sobie z tym poradziliście. Może mnie to jakoś pomoże. Dzisiaj taki demotywacyjny post, ale nie potrafię w tej sytuacji znaleźć nic pozytywnego i pchającego do przodu. Czuję, że musiałam się wygadać i zrzucić z siebię tę frustrację.

  Zostawiam Was dzisiaj ze zdjęciem z czasów, kiedy jeszcze ta pasja była dla mnie źródłem ogromnego szczęścia (po raz pierwszy pokazuję swój ryjek). Do następnego.